Het is zaterdagochtend 08.30 en na een heuse Haagse speurtocht vinden de (meeste) ouders dan toch het parkeerterrein van VCS. VCS is de club die HVV Hercules op dit moment huisvesting verleent. Dat is niet bij iedereen bekend, dus velen zoeken al straatje-kerend en hoekje-nemend tevergeefs naar een bordje ‘HVV Hercules’: “Waar zit die club?!”.

Vanaf het parkeerterrein wandelen we vrolijk opgewekt naar de kantine, helemaal klaar voor de laatste competitiewedstrijd van het seizoen. Het kampioenschap in de Hoofdklasse B is al binnen, maar het is natuurlijk wel de bedoeling dat deze wedstrijd ‘nog even’ gewonnen wordt. Overtuigend winnen met 6 punten verschil t.o.v. de nummer twee (FC ’s-Gravenzande of Spartaan ’20) is het doel. En eerlijk gezegd moet dat wel lukken, want HVV Hercules staat helemaal onderaan in de competitie. Bovendien hebben we de thuiswedstrijd in februari met 10-0 gewonnen ”Dus dat komt goed!”.

De kantine van VCS ziet er uit zoals een kantine er in mijn tijd uitzag: plavuizen, veel hout, gezellige bar en natuurlijk een tafeltennistafel. Goede sfeer. En het veld waarop onze helden gaan spelen ligt er prachtig bij. Prima gras, zeker gezien de tijd van het jaar.

Terwijl de warming-up begint zitten de ouders/supporters binnen koffie te drinken. Het is licht gaan druppelen en waarom zou je je als ouder nat laten regenen…

Uit mijn ooghoek vang ik wat beweging van het team van HVV Hercules op. Het valt mij op dat de jongens sinds onze laatste ontmoeting flink gegroeid zijn. Zowel in de lengte als in de breedte. Ja, het kan hard gaan met die kinderen. Nou!

De jongens staan al klaar als de scheidsrechter zich nog even naar de kleedkamer spoedt. Hij is in de haast zijn horloge vergeten en dat is toch wel een essentieel item voor een arbiter. Voordat hij het veld weer oploopt, vraagt Edwin nog even of het gelukt is met de pasjescontrole. Volgens de scheids is alles dik in orde. Hmmm…

Het fluitsignaal klinkt en al meteen speelt het spel zich voornamelijk op de helft van Nootdorp af. De jongens van HVV Hercules hebben de overhand en komen regelmatig gevaarlijk voor de goal. Ze zijn over het algemeen ook fysiek wat sterker dan onze jongens. We kunnen ons niet aan de indruk onttrekken, dat het HVV Hercules-team een iets andere samenstelling heeft dan in februari. Al gauw komen ze met 1-0 voor.

Vóór de rust wordt het 2-0 en de stemming in het veld en langs de kant wordt er niet vrolijker op. Verbijsterd zien we vanaf de zijlijn hoe de hekkensluiter van de competitie met een ruime voorsprong de rust in gaat. Het kost moeite om de frustratie tijdens de pauze binnen te houden en hier en daar wordt er dan ook wat gemopperd. Het kan toch niet waar zijn dat je er in de laatste wedstrijd op deze manier aan moet geloven? Toch is het waar. Want na zo’n 25 minuten - bij een stand van 3-1 - besluit de leiding van sv Nootdorp dat het welletjes is. Het is belangrijker dat ons team zonder al teveel blessures uit de strijd komt, dan dat we nog eer proberen te halen aan deze wedstrijd.

Teleurgesteld druipen onze jongens af, de kleedkamer in. Het douchen slaan we over en iedereen wil en gaat zo snel mogelijk naar huis. Bah!

Maarrrrr…, beste spelers van de JO13-1!

Laat dit jullie kampioenschap niet bederven of zelfs beïnvloeden. Jullie hebben een schitterend seizoen achter de rug met als kers op de taart de kampioenschaal en de promotie naar de Derde Divisie. Dat is echt een fantastische prestatie. Kampioen worden in een poule van 12 teams is geen vanzelfsprekendheid. Zeker niet in de Hoofdklasse!

Dus geniet ervan, laat je bejubelen en bereid je nog even voor op een paar super toernooien. Daarna vakantie en volgend jaar weer nieuwe kansen.

Hulde!!